afgezet in Istanbul

ENGLISH VERSION BELOW

terug naar Albanië, nog heel even. Dit land spookt nog altijd door m'n hoofd maar laat ik mezelf niet teveel in het verleden begraven. Ik begrijp nu in ieder geval waarom mensen ervoor kiezen achterin een vrachtwagen te kruipen die naar Engeland (of Nederland!) rijdt met als doel daar illegaal te gaan werken. Natuurlijk is het schrijnend dat illegalen na 5 jaar zomaar weer het land uit worden gezet, natuurlijk hadden ze nooit het land in gemogen, natuurlijk hadden ze in hun geboorteland moeten blijven en daar werk moeten zoeken maar in je eentje kun je niet het hele systeem veranderen, zelfs niet als je Vladimir Iljitsj heet (^EHIH) maar vooral niet als er in je geboorteland geen werk is, geen gas, water, elektriciteit, riool (!), scholen of ziekenhuizen, maar wel alcoholisme, corruptie en modder, dat maakt 't op z'n minst begrijpelijk.

Enfin, na Macedonië kwam Bulgarije. Bij een tankstation dronk ik een koffie met de plaatselijke politie. Haha tante Maria, politie inspreken op je gsm kan ik eens proberen, maar als je hier al politie ziet dan staat hun auto meestal bij een bar en de politie zit dan binnen. Ik vind 't wel een leuke foto met die gare Golf. Desalnietemin was die Golf de trots van de agent. Hij wilde er graag mee op de foto. Aardige man.
De volgende dag was er een erg koude NO wind opgestoken in Bulgarije. Tijdens een beklimming van een bergpas (1380m) ging de regen over in natte sneeuw, maar beneden in het dal was het met 11C alweer aangenaam warm. In een goed restaurant daar in Goce Delcev lunchte ik. Het was er druk en pasen. Blijkbaar is de Bulgaarse Jezus dus een paar weken ouder geworden dan de onze. Een paar mannen begonnen plotseling - vermoedelijk gesteund door de achtergrondmuziek en de wodka - midden in het restaurant een volksdans. Met hun armen horizontaal gingen ze van HOppaaa HOppaa! Hop! En de rest maar klappen. Toch eens een keer kijken wat er gebeurt als ik in een Nederlands restaurant begin te dansen van HOppahoppaahop! Ik denk dat dan alleen de obers beginnen te klappen, maar dan op m'n neus.
Aldus, het lijden van Jezus was in ieder geval een goede reden om eens flink te gaan eten en zuipen voor de Bulgaar, en ook voor de Griek zoals ik merkte. De grens bij Etochi is wel een aanrader voor de fietser, mooie omgeving, rustige weg, sneeuw op de bergen, wat wil je nog meer? In het eerste bergdorp in Griekenland vroeg ik in een bar er tegenover waarom het dorpshotel gesloten was (het was dus pasen). Metteen gingen 4, 5 Grieken driftig de eigenaar bellen. Maak je niet druk, hier, neem een frappé, hij komt eraan. En inderdaad, na een uur al kwam de eigenaar eraan gewaggeld. Can I have breakfast at 8AM tomorrow? "8 is difficult. Let's say 10, maybe 9 OK?" OK dan.
Volgens de mannen in de bar was het volgende dorp maar 4km verder, maar beter kon ik in dit dorp blijven (bij hun kameraad natuurlijk). Vooruit dan maar. De volgende dag was ik inderdaad na 8km boven op de pas, daarachter lag zowaar het dorp. Met 5C was het fris in Griekenland. Bij Griekenland dacht ik aan hitte, maar in het bergachtige noorden is het in januari gemiddeld -5C en na de pas fietste ik voorbij de afslag naar een Grieks skigebied. Er lag nog sneeuw. Helemaal beneden in Drama was het natuurlijk een stuk warmer.
Verder vond ik Griekenland niet zo mooi om doorheen te fietsen. Heel veel auto's, ook op de kleinere wegen, maar wel veel mensen ontmoet die me koffie of thee gaven. Super behulpzame mensen, ze willen je echt het gevoel geven dat je welkom bent als toerist. Maar mooi vind ik de steden niet. Een keer was ik met een Griek aan het buurten, het woord architect heet in het Grieks 'ingenior' en dat is goed te zien: het lijkt wel alsof het aspect schoonheid is verdwenen in de hedendaagse Griekse architectuur.
Vlak voor de grens met Turkije trof ik nog een leuke Engelsman die als een gek naar Syrië en Jordanië reed met z'n motor. Op de foto's herken je 'm aan z'n Dakar-pak.
Hij ging ook eens naar Afyon. Dat is een Turkse stad die gewoon 'opium' betekent. Het wordt gemaakt van de rode klaprozen die hier overal groeien, poppies in het Engels. Nu ga ik toch heel anders luisteren naar 't liedje 'too many poppies...tadadada tadah.... too many pooooooooooppies'...

na Komotini ben ik via Kesan, de Dardannellen en Assos naar Butaniye gefietst. Zoals gezegd: dit is niet de kortste maar wel een mooie route door Turkijke. Onderweg, in Eceabat hoorde ik een hoop muziek boven me dus ben ik even gaan kijken en er was een verlovingsfeest aan de gang. Neen, ik ben niet verloofd geraakt met een Turkse vrouw. Wel 1 foto daarvan. De mooiste Griekse tempels schijnen in Turkije te staan. Ik fietste een behoorlijk eind om naar Assos voor in totaal 5 Dorische zuilen. Toch was 't de moeite, het is een prachtige plek maar wel heel toeristisch. Bij een pension liet ik m'n fiets staan en ging rustig over de ruines slenteren. Weer terug dronk ik bij wijze van dank een pul bier met hen, maar de eigenaar en z'n dochter stonden erop dat t rondje van t huis was. Vanwege de warmte, 90km fietsen en vooral het bier ben ik een paar km buiten Assos neer geplofd in een wei waar ik heel rustig de tent heb opgezet. In Butaniye vond ik een prachtige camping, 10 meter van de zee zette ik m'n tent op. Daar heb ik de fiets even geparkeerd en ben ik voor 5 dagen naar Istanbul gegaan: met de bus naar Bandirma en daarna met de boot naar Istanbul. Hier heb ik ons mam en Sjoerd getroffen, neen, dat was geen toeval. In Istanbul is het helaas over en uit met de gemeende vriendelijkheid en belangstelling van de Turken. Op straat val ik voortdurend ten prooi aan de toeristenjagers (hello my friend, enz. enz. enz.) heel vervelend, continu voel ik me opgejaagd wild. Snel wil ik weer terug naar het niet-toeristische binnenland. Over een paar weken kun je lezen hoe het (hete) binnenland me bevalt, ik verwacht niet snel meer internet te vinden vanaf nu. Foto's ga ik binnenkort wel uploaden bij dit bericht. Bij het vorige bericht heb ik ook een paar foto's gezet over Griekenland en Bulgarije...

ENGLISH

not really a literal translation of the text above. The pictures already tell the whole story ;) Right now I come back from the last evening in Istanbul, Turkey, tomorrow I go back to the campsite where I left my bike, 2 hours by ferry and some 5 hours by bus towards the south. The last 5 days I spent with my mother and my youngest brother here in and around Istanbul. I must say that the last day was certainly the best. We went to Usküdür, the Asian part of this big town (about 14 to 16 million inhabitants, it's not really accurate to 1 million :)) That part is much more quiet the hassle in the old center, prices are lower and most people are just working and living here. Besides there are many restaurants with a view over that old city - a view so superb you don't even have it from the Galata bridge, the bridge that has restaurants under the bridge but the waiters almost literally pull you inside their restaurant which I considered very uncomfortable and rude.
But this last evening was the best. The food in the restaurant was excellent (for the first time in 5 days!) and all the employees were Kurdish people! For the first time I talked to Kurdish people. When I first came to Turkey I often tried to finish a conversation with the question "is it safe to bike in East Turkey?" Most people couldn't tell me. First I thought they were giving a political answer to avoid talking about Kurdistan but then I realized it was a stupid question. It's more than 2000km away. It would have been the same to ask Turkish people in 1993 if it's safe in Bosnia, which is also 2000km away. They couldn't know it, most of them haven't even been there once, but today I talked to real Kurdish people who lived all their life over there and still go back to their families often. They even said "I live in Diyarbakir" or "I live in Van", even though they are working in Istanbul and they stay here many days of the year. But their heart is always in Kurdistan. They also talk Kurdish to each other of course. It was very painful for them but they advised me NOT to bike alone through their country. It has a border with Iraq and many refugees seek shelter in Turkey and those refugees are living there certainly not for fun, nor in good houses, they just hide themselves in the mountains. So do other people with other goals than just hiding themselves. All of them said please don't do it, it's not safe. Not alone and not with a bike. Yes with a car or with a bus and yes with a bus you can do it. So now I'm thinking what to do. I take their advises seriously, we've been talking quite a while and I don't want to risk my life, not even if it's a very beautiful environment - what it certainly will be. I'm a (rich) tourist and I can't even communicate with them at all, Kurdish people only speak Kurdish - also the police, if I might need them.
But anyway, I like Turkey a lot! Many people want to drink tea with me if I pass their village, children are curious but polite, I'm learning every day a few Turkish words, the weather is excellent and the country very beautiful so I'm looking forward to bike a lot in this country. It feels like everybody appreciates that I'm biking in their country, a very nice feeling. Now I'm going to Bergama, Pamukkale and Konya, that will be enough for the next weeks.

Kocka kal!
Teun, Sjoerd en mamma