heit in de kop

Englsh below

Dt keer kan ik wel de i vinden maar niet de komma...grrr... dan maar - daarvoor in de plaats

De heit in de kop - een Mierlose uitdrukking die letterlijk "de hitte in het hoofd" betekent waardoor je ofwel duizelig en sloom wordt ofwel opgefokt en agressief. Marieke - dat is de verklaring voor het eeuwenoude conflict tussen de Palestijnen en de Joden - ze hebben de heit in de kop! :)

En ik ook nu - zij het dat ik niet opgefokt ben maar juist sloom duizelig en nog steeds een beetje ziek. Hoewel ik al een week boven de 1000m hoogte ben is het toch al de hele week 30C+ geweest - te warm om fijn te fietsen. Dus tante Maria: ga gerust naar Turkije maar NET in de zomer - das mijn tip. Zo warm dus dat ik de afgelopen dagen probeerde om 7h of nog eerder op te staan - 's-morgens fietsen - 's-middags in de schaduw hangen en dan weer verder fietsen van schaduwplekje naar schaduwplekje. Sinds Konya ben ik in een gebied terechtgekomen met hele oude beschaving - dat zie je oa. aan de bomen die er NET meer zijn! Het lijkt wel een steppe woestijn af en toe - een hele unheimnische omgeving - zonder schaduw dus.
Omdat de hitte me (eerder dan verwacht) begint te vellen heb ik ook besloten om weer naar huis te komen. k fiets nog naar Malatya (zoek die stad iets boven Syrie) en ga dan met de trein naar Tatvan - met de boot naar Van (bij de grens met Iran) en dan vlieg ik weer terug naar huis. That's the plan. Zo hoef ik ook niet door Koerdstan te fietsen (wat al een aantal Turken die er gewoond hebben of er geweest zijn me afraden) maar kan ik toch in sneltreinvaart (haha :D) zien hoe het eruit ziet. Om onverklaarbare redenen wil ik graag t gigantische Vanmeer zien met z'n bergen van 4000m rondom en op 1700m hoogte gelegen. Oja - ik vind t ook heel fijn om boven de 1000m te zijn dan heb ik t lang niet zo benauwd als op zee niveau. Hier kun je de lucht heeeeeeeeel diep inademen een gevoel dat ik niet goed kan beschrijven.

Terug naar Egirdir en z'n meer. Nadat ik m'n berichtje schreef kwamen er 2 Duitse jongens het pension binnen. Der witzige Simon und der hochnasige Michael (spreek uit hochneezige). Het was heerlijk weer eens Duits te praten. Na een lange avond in de pensionbar gingen Simon en ik weer terug naar ons dormatorium een paar meter verderop in de straat. Die verdammte schluessel wir kommen nicht REN!!! Dat was inderdaad waar - de sleutel paste niet meteen maar daarvoor had ie wat mij betreft niet de hele straat wakker hoeven maken. (Z'n opa had deur vast open kunnen krijgen zonder sleutel maar met de hak). Uiteindelijk lukte het toch.

De volgende dag besloten we met z'n 3en een berg in de buurt te gaan beklimmen. n het begin vroeg ik Michael of ie al vaker bergen had beklommen. Hij begon eerst een stuk of 8 bergen van 4000m+ op te noemen en toen een paar bergen van 5000m en 6000m in de Himalaya en de Andes. Aha - ga jij maar voorop.
Simon en Michael wonen in de buurt van Salzburg (waar ik nog ooit door een zatte soldaat ben opgepakt) en de geluksvogels hadden van jongsafaan aan veel in de bergen gespeeld en geleerd. Ja und dan gehen wir so einfach hoh und dan uber den Grat bis zum Gipfel... Einfach??? (eenvoudig???)
Uiteindelijk lukte t toch - zie de foto's.

De volgende dag trof ik alweer Duitsers en alweer waren het leuke mensen. Een echtpaar van ongeveer 55 a 60 dat naar Egirdir was gekomen voor een trektocht van 7 dagen met rugzak! Cool dat zo'n oude mensen (sorry familie) nog steeds met de rugzak op door de bergen trekken en daarin wildcamperen. Ja ik heb ook een berenzak bij me zei der alte Mann. Een berenzak? Wat is dat? vroeg ik - onnozel als ik ben. Dat is een zak waar je beren in stopt! Haha nee - daarin bewaar je het eten en hangt het op in een boom zodat de beren er niet bij kunnen - ahaaaaa.
Het gesprek verliep uiterst rustig en aangenaam tot hij zijn laatste teug koffie binnen had. Plotseling klatste hij het kopje neer - sprak zijn vrouw ten onrechte verwijtend aan en sprak de woorden: DIESE KAFFEE MACHT MR NCHT WACHHHHH!!!
Zijn vrouw kon slecht zwijgen en verontschuldigend naar beneden kijken.

En toen begon dus de hete fietsweek. De eerste dag viel nog wel mee vooral omdat er een klim van 1800m in stak die ik rond 14h bereikte maar alle andere dagen waren net iets te heet. Eenmaal in Konya was het ook heel plotseling afgelopen met de bomen en de bergen hadden plaats gemaakt voor een eindeloze hoogvlakte. Hiervan ook enkele foto's maar zoals altijd met landschapsfoto's ervaar je op een formaat van 10x15cm nooit hoe het is in zo'n utgestrekt landschap te zijn met zover als je kunt kijken steppe / woestijn.
Ik dacht er in 2 dagen doorheen te kunnen fietsen maar dat viel tegen - ook door de tegenwind. n de groetenwinkel van Sultanhani kwam ik bij toeval (dacht ik) aan de praat met een schoenmaker. Wel mooi om te zien dat er in Turkije nog volop schoenmakers zijn - het begrip "schoenmaker" was al bijna uit mijn hoofd verdwenen omdat we in onze Nederlandse wegwerpmaatschappij schoenen weggooien waarvan de zool loslaat o.i.d. n Turkije niet - daar laten ze de schoenen maken. Ferith heet hij en zijn stalen hokje van 2x3m noemde hij consequent "mon atelier". Zie foto's. Verder praatte hij vloeiend Frans - heel fijn dan was t nog ergens goed voor dat ik dat nog ooit geleerd heb. Uiteindelijk bleef ik bij hem in de tuin slapen en ook eten. Jakkes wat houden die Turken van pikant eten! Uit beleefdheid at ik toch maar mee maar volgens mij heb ik daarom de komende twee dagen last gehad van buikpijn en "Durchfall".

De volgende dag was zijn broer ook op bezoek. Ze wilden me graag de kratermeren van Karapinar laten zien op voorwaarde dat ik de benzine betaalde. Rond 12h zouden we terug zijn. Vooruit dan. Uiteindelijk werd het 18h voor we terug waren. Ondertussen begin ik me aan steeds meer Turkse dingen te ergeren. Het ochtendgebed om 4.35 en 5.25 bijvoorbeeld. Welke idioot heeft het verzonnen om zo vroeg op te staan om te gaan bidden? Ferith ook - om 5.45 is hij al rustig in zijn tuin aan t schoffelen. En onderweg moesten we ook vaak stoppen om een bepaald soort pikplant te plukken die blijkbaar lekker is in de soep en om yoghurt te kopen in 'e'n of ander gehucht en natuurlijk moest die yogurt eerst nog gemaakt worden en dan moest er weer thee gedronken worden en dan moest er weer gebeden worden en daarvoor moesten Ferith en zijn broer zich eerst wassen enz. enz. enz. Kortom: die Turken krijen niet veel werk verzet met hun eindeloze gebed en thee drink-pauzes. Hoe meer het me opvalt hoe lam ze zijn hoe meer zin ik krijg om terug in NL hard aan het werk te gaan - in NL dus nergens anders (waarschijnlijk).
Dat het 18h werd vond ik allemaal niet zo erg maar de dag erop pas realiseerde ik me dat ik veel te veel voor de benzine had betaald! Daarom wilde hij me dus zo graag meenemen! Me eerst een beetje vertrouwen geven met gratis diner en slaapplek in z'n tuin en op t eind van de dag cashen. Gelukkig maar genaaid voor een paar tientjes maar toch. Erg kwalijk kan ik t hem ook niet nemen - met die schoenenmakelarij valt volgens mij niet veel te verdienen en zo kan ie z'n vrouw ook eens iets kado doen - met t geld van domme naieve fietstoeristen. Weer iets geleerd - volgende keer gewoon een camping of hotel pakken dan heb ik ook niet meer het gevoel dat ik iets terug moet geven. Het was ook wel leuk om eens een echt Turks gezin te zien en om door al die oude stoffige gehuchtjes te scheuren. Zie foto's.

TURKSE VROUWEN
Ook hier wil ik niet generaliseren maar de meeste Turkse vrouwen hebben een hoofddoek en spreken geen woord Engels of Duits. Bovendien mijden ze contact met mij - daarom zie je ook geen foto's met Turkse vrouwen erop. Sommige zwaaien wel op straat maar alleen als ik eerst zwaai. Ook met Feriths vrouw - moeder en dochters heb ik geen contact gehad. Als ik al een voorzichtig woordje Turks probeerde zeiden ze "bilmiyorum" = ik versta t niet. Toch had ik niet het idee dat ze onderdrukt worden door hun man of vader maar ik kan er naast zitten. OK - das de ene 70 a 80%. De andere 20 a 30% zijn de moderne vrouwen ZONDER hoofddoek - veel van hen zijn al in Europa geweest (als kinderen van teruggekeerde gastarbeidersgezinnen) en spreken dus wel goed Duits of Engels. Hen heb ik wel af en toe gesproken op straat of thee gedronken in een kledingwinkel (voordat ik een pantalon KON kopen moest er natuurlijk eerst thee gedronken worden). Met één jonge vrouw ben ik zelfs een half uur door Egirdir gelopen op zoek naar anzichtkaarten en postzegels. Maar ik zie Turkije nog niet zo 1 2 3 veranderen in een westerse maatschappij (met gelijke rechten voor mannen en vrouwen bijv.)
Misschien zijn ze er wel op papier maar toch niet op straat.

Eens zien ben ik nog iets vergeten? Vast wel - heel veel - ik schrijf slechts op wat me te binnen schiet. Nu dus nog 5 dagen fietsen en dan met de trein en boot naar Van. Laatste bericht vanuit Van!
Groetjes Teun meej duh heit in de kop

PS
in heel Turkije is er nog geen 1 steen gegooid naar mij! (wel heb ik zelf met stenen naar honden gegooid en ook heb ik er eentje op z'n toeter getrapt. TOET zei de neus en deukte zachtjes in als een spons - een voorheen wild blaffende hond sjoenkerend achterlatend)

PS2
k heb de toelating voor de goedkeuring van de visumaanvraag voor ran! Yeahhh! Nu mag ik naar Ankara en moet daar 3 dagen wachten op dat visum maar daar heb ik dus geen zin meer in. Tip voor Nederlanders die naar ran op vakantie willen: begin er 3 maanden van te voren aan op de ambassade in Den Haag.


ENGLISH
OK I'm writing only a few things. Now 'm fine but the previous 2 or 3 days I've been a bit sick probably because of some spicy Turkish food. 've stayed at a traditional Turkish family. I met the father of the family on the street - near his workspace - he's a shoe-maker - a proffession that's almost (or completely) disappeared in Europe because we simply buy new shoes if our old ones start to fall apart.
He also took me on a car-trip with his broter into the countryside (the very old - traditional and dusty countryside looking for eatable plants - fresh yogurt and ... crater lakes!
Just look at the pictures.
It strikes me that next to the 90% friendly and hospitable Turkish people there are also some 10% people that think that all Europenean tourists are too rich and therefore it's allowed to rip them of. So it happened to me - be it for only some 30 euro. Stupid me I only remarked it too late. But start too dislike more and more about the Turkish culture - like the early prayers at 3.40 AM and 5.25 AM (something like that) and the fruit sellers who demand a ridiculous high price even without weighting the fruit - just because 'm a tourist.
Something else that don't like so much is that most women seem to live in a lower position than their husband or man in general.
So I think it's better to go home - I'm not going to Iran anymore - I'm going home. Now there are still a lot of things that I like about being in Turkey (like the weather or the beautiful nature) but start to miss home too - a bit more and more.
So now 'm going to Malatya and then by train and ferry to Van and then home by plain.

Greetings from Teun