tessikur Halil

ENGLISH BELOW

Groeten uit t onrustige Egirdir. Wat 1 jongen al net voor onrust kan zorgen n de keuken, hij zit de hele tijd te bellen en te schreeuwen naar de mensen op straat vanaf de 2e verdiepng. Maar met mij gaat t prima. Ik ben waar ik wil zjn: in de bergen. De hele dag geklommen, beetje gedaald, weer geklommen en weer gedaald naar een meer op 914m. Lager zal ik de komende maand ook net meer komen, hoe verder ik naar het oosten fets hoe hoger t wordt - en ook kouder, das wel fjn. Er liggen dus nog orkas op de bergen hier :) je weet wel, de bergen die op de top evenveel wit als zwart zjn. Egirdir ligt zoals je op de kaart ziet een 200km boven Antalya, in het binnenland dus maar t is hier zeker niet armoedig; boeren rjden ook op tractors rond en in de winkels is alles te koop wat je maar wil, Turkije is dus welvarender dan ik in ieder geval gedacht had. En nog veel fijner: de enige die met stenen gooit ben ik zelf :) de kinderen op straat zijn wel nieuwsgierig maar ik kan me niet voorstellen dat ze ooit met stenen gaan gooien (misschien is t morgen weer anders wie weet, laten we het beste hopen en voorbereid zjn op t ergste). Ik heb overgens alleen maar wat stenen rchtng honden gegooid die t op mjn kuiten gemunt hadden. Geraakt heb ik ze niet.

Eens zien, na even bijgetankt te hebben in Istanbul met ons mam en Sjoerd ben ik weer terug gegaan naar de prachtige camping in Butaniya (een aanrader). In de bus zat ik naast een Turkse jongen de me z,n oortje leende, t was Portishead, toch heeft dat ook wel wat, met een auto (of bus) op reis en als achtergrondmuziek Portishead en dan maar rijden over de eindeloos lange wegen hier. Turkje is best dunbevolkt. In Edremit moest ik er uit maar vergat 1 van m,n 2 tassen. Stom stom stom. Ik ging meteen naar t busstation en legde uit dat ik mn bagage vergeten was. Van de NS in Nederland weet ik dat je dan eerst voor 10 euro moet bellen naar 1 of ander callcenter en als je geluk hebt kun je t 2 dagen later in Utrecht ophalen, ook voor een vergoeding. Goed geregeld noemen ze dat. In Turkije is van alles natuurljk ,slecht, geregeld: de man achter de balie belde zijn collega, de steward in de bus op (jawel, de tourngbussen n Turkje hebben stewards die je de hele tjd gratis vol douwen met thee en cake; een aanrader de Turkse bussen) en hij kwam met dezelfde bus een uur later terug en gaf mn bagage af. Ondertussen kon ik in Edremit dineren en natuurljk thee drnken en probleem opgelost :)

De volgende dag was ik naar Bergama gefietst. Helaas, om 16.30 kwam ik aan bij t Pergammon, een half uur voor sluitngstijd. Onderweg ernaartoe heb ik wel alles al gezien :) bovendien boven op de heuvel nog een paar mooie foto,s gemaakt. Tip: als je t voetpad neemt kom je bij een hek daar zit een gat in, zo kun je al jaren gratis naar binnen.

Eens zien, een paar dagen later fetste ik door Akishar. Ik gng in t centrum op een terras zitten en bestelde een thee en zoals altjd komen er dan vanzelf mensen bj zitten. Dit keer 3 mensen die voor de Turkse luchtmacht werken. Ze konden goed Engels en gaven me een paar blaadjes mee met daarop hele belangrijke Turkse zinnetjes zoals ,ik kan geen Turks, maar mag ik hier kamperen?, heel belangrjk want probeer maar eens aan een Turkse boer ut te leggen wat je op z,n land van plan bent. Op een gegeven moment heb ik maar gezegd dat ik echt verder moest want de ober bleef maar bijschenken (voor niks natuurljk).
En zo gaat t elke dag, waar je ook komt krjg je gratis drinken en eten.

De terras-truc was zelfs in t zeer toeristsche Pamukkale gelukt! Ik kwam aan in Akköy, net ten noorden van Pamukkale, en bestelde een broodje in een lokaal restaurantje. Eerst een praatje maken met de bedienng en dan pas vragen naar een goed en goedkoop hotel of een camping. Geheit dat ze je dan een goed adres geven (van een vriend bijv). En zo kwam ik 2km van t zeer toeristsche Pamukkale in een achteraf campingje uit (niet te vinden) voor 5 euro. In Pamukkale ben ik helemaal los gegaan met fotos maken, zo mooi is t. T is een Romeinse stad aan een bron. Uit de bodem komen daar allerle mineralen enz uit de grond. Wat er precies allemaal uit de grond komt weet k niet, ga er heen ga er heen als je naar Turkije gaat!

En gisteren had k met hulp van Hallils info bij een autogarage geslapen in een achteraf dorpje. Eigenljk waren t wel 10 kleine garages bj elkaar en ik stond ervan te kjken hoeveel mensen er werkten. Alles repareerden ze waar maar een benzine motor in zat, van brommers tm vrachtwagens. Daar hoorde natuurlijk ook een theehuis bij gerund door een jongen van mijn leeftijd. Hij staat ook op een foto. Volgens mj was hj ofwel hartstikke gek ofwel geniaal. Grappig was ie in ieder geval. Vandaag ten slotte moest ik ook nog komen kjken in een slachthuis. Zonder erbij na te denken zj ik OK! Dat had k beter niet kunnen doen. Plotseling stond ik n een lege rumte, betegeld met witte tegeltjes en daar kwam de koe al binnen. Slk... de dood was egenlijk heel stil en heel sober. Iemand sneed in 1x de keel door van de koe en iedereen was stil, zelfs de koe, alleen t bloed hoorde je klateren en galmen door de lege ruimte. Heel gek, op t moment dat t mes erin ging zag ik dat de koe plotseling geen koe meer was maar een homp vlees. Zo gaat t al eeuwen en zo zal t altijd gaan. Op zich iets heel gewoons maar toch wel bijzonder - hoe simpel het ook is. Leven en dood van de koe, nu heb k allebei gezien, de geboorte van een kalfje bj Hein van Kuyk en nu dus hoe het endigt. Ik ben beneuwd hoe lang ik nu vegetarier blijf. Het zag er allemaal ontzettend onsmakelijk uit en de koe leek te willen zeggen: wat heb je me nou aangedaan?

Nouja, genoeg, gelukkig fietste ik vandaag door mooie bergen met bloemen in bloei dat stemde me weer vrolijk. Dit meer hier is prachtig. Turkije is prachtg. Zeker nu, n mei.


ENGLISH

Hey Merce thank you for your message! Here you have more pictures about Turkey! All of you. In short: I begin to like Turkey more and more. People are very curious what you are doing and if you can speak just a few words of Turksh many doors go open, doors you never expected to open before. In short, I learnt that all Turksh like to show what they have. Most tourist don,t like this, they want to decide for themselves where they want to eat and what they want to buy but here it is a sign of respect to show some interest for the man that sells his trade to look at it for a while, even if you are not interested and you tell it, he won,t be angry. Also with arranging a hotel it is better to do some smalltalk first, then look at the room, make a compliment and then start to discuss about the price.

Well, why I like cycling through Turkey so much? For example last week I crossed Akishar. When I had to stop for a red traffic light I decided to stop a bit longer and drink a tea at the terrace right where I was standng. At the terrace some men joined my table and we started a conversation. After many tea,s and some cake and some coffee (most of them for free) and - very important - some small notes with useful Turksh phrases like ,can I camp on your land dear farmer?, I continued my trip. With the car I certainly would not have met so much people because the car is a capsule. Nevertheless, probably all of my future holdays will be with a car because I just bought one before I went on ths bike holiday and I am sure that I will get addicted to it. Yes, luxury is something you get addicted to very fast but to get used to a more primtve (and uncomfortable) way of livng that,s very hard and maybe you always keep on demandng for the luxury you once had. blablabla

Well, yesterday I stayed at a car,motor and truck repair garage, also combinated wth a tea house (of course, this is Turkey) and a slaughterhouse. With fully being conscious of it, this morning I was watching how a big cow was killed and slaughtered. Yak. Now I,ve become a vegitarian. Curious for how long...

OK I,m gong to Konya now and then to Cappadoccia, the national park of Göreme. See you soon, sure there will be internet over there. Greetngs from the beautful lake Erdr