jaaaaaaaaaa fotos!

ENGLISH BELOW

eerst 2 dingen, nu jullie nog vers zijn: check eerst www.doeietsgoeds.nl. Daar ben ik geweest. Ten tweede, er staan een berg fotos op de site, op dit bericht en op t bericht van kroatie (carvan cevitan).

OK, de afgelopen week heb ik meer meegemaakt dan in de afgelopen 6 jaar studie aan de TU denk ik. Meer dan me lief was. Laat ik het houden bij het beschrijven van de ontmoetingen met mensen en laat ik proberen zo min mogelijk te generaliseren. Terug naar Dubrovnik. Ik had er dus 2 leuke Amerikanen ontmoet, maar na 2 dagen was er een moment geen regen in Dubrovnik dus stapte ik weer op de fiets naar Montenegro. Natuurlijk regende het onderweg weer wel vaak en behoorlijk vies en nat bereikte ik de fjord van Kotor. Laat ik het zo maar noemen. Een hele mooie fjord, daar in Kotor, echt een aanrader. Helaas zag ik de zwarte regen hangen boven het fjord dus besloot ik het pontje te nemen dat me 500m verder afzette, langs de kust fietsen leek me iets droger. Helaas bleek dat niet zo en weer werd ik zeiknat en vies. Savonds ben ik voor het eerst heel lomp weggestuurd toen ik rillend van de kou en zeiknat vroeg mn tent op te zetten in een wei. Een huis verder had ik meer geluk. Het bleek een Italiaanse imker te zijn die een Montenegrijnse vrouw had getroffen. Wel was hij een beetje argwanend mbt. mn bob (eeee c`e una bomba? = he! is dat een bom? wijzend op de bob) In de regen bleef hij goedkeurend staan toekijken hoe ik in recordtijd mn tent opzette in zn achtertuin. s-morgens bood hij mij een bak koffie aan die ik me nog lang zou heugen. Het was een cafe turque, vergelijk het maar met de koffiedrap van de nederlandse koffie met een beetje kokend water. Zeer straffe koffie. Koffie vermalend in mn bakkes alsof het zand was at ik de koffie op. De rest van de week had ik geen koffie meer nodig. Zelf dronk hij zn koffie alsof het water was. Ontspannen sprak hij met mij maar als hij koffie wilde drinken haalde hij plosteling uit met zn hand alsof hij een honkbalknuppel naar achteren haalde en sloeg dan richting het kopje dat hij als een honkbal in een vloeiende beweging naar zn mond bracht. Ecco! Heel dramatisch en heel grappig.
Ondertussen geneerde ik me wel want alles wat ik had was ondertussen nat (toen smste ik jou Willem). 20km verder in Budva wilde ik een hotel zoeken om alles te drogen maar Budva bleek een vergane-glorie toeristenoord. Alles was verpauperd behalve de prijzen, die waren belachelijk hoog. Na een stuk of 10 hotels begon de zon te schijnen dus besloot ik nog 20km te fietsen naar een mooie camping aan zee. Ik had geluk, de campingfamilie zat net aan de lunch. Voor dat er van tent opzetten ook maar sprake mocht zijn MOEST ik eerst meeeten en ok ok ok dan, vodka drinken. Dat is goed tegen de kou. De rest van de dag alles laten drogen in de zon en ik kon er weer tegen. Wat is servo-kroatisch trouwens een mooie taal om lang en dramatisch woorden uit te spreken. Om hun woorden kracht bij te zetten sloegen menige familieleden stevig op de tafel dat de poten ervan knikten.

Albanie
Wat heeft Albanie een diepe indruk gemaakt op mij. De weg naar de grens bij Muriquan is al belachelijk, hij staat nergens aangegeven en je moet t overal vragen, het is dan ook een smal weggetje met gaten maar zonder wegmarkeringen. Het eerste stuk naar Shkodra viel nog wel mee. Veel mensen zwaaien naar mij en zijn blij dat er een toerist in hun land komt. Bij de grens was ik nog even bang. YOU HAVE TO PAY! Zei de douanier. Oei, ik was al bang, hoeveel zou het zijn? You have to pay! 1 euro! fieuw!

Toen ik eenmaal stopte in Shkodra voor een brug die zo smal was dat er maar 1 auto tegelijkertijd overheen kon kwam ik iets teveel in aanraking met de lokale bevolking. Of zij met mij. Ik stond nog niet goed en wel stil of een kind stal mn fles drinken al van mn bob. Hij zij iets in t Albanees dat de intonatie had van `zo nou is ie van mij haha!` Na een hoop geschreeuw en gedoe bracht een ouder kind m weer terug naar mij. Toch voelde ik me helemaal niet op mn gemak met al die kinderen rondom me. Een stuk verder vroeg ik de weg naar Ballusah waar ik een Nederlands gezin wilde bezoeken dat ontwikkelingshulp doet in Albanie. De man hief zijn handen ten hemel en vroeg zich af waarom ik toch naar Ballusah wilde. Vergelijk het met een Amerikaan die helemaal naar de Achterhoek reist en daar de weg vraagt naar Oestergrouwersveen of zo. Ballusah ligt super achteraf, de weg houdt er op. Ik ben diep geschokt van de armoede daar. Heel veel mensen leven er onder de armoedegrens in krotten. Het Nederlandse gezin (spitale olandese) kennen ze allemaal. Dit gezin heeft al in dit zeer arme gebied een regionaal ziekenhuis opgezet (in Buskati) en is nu bezig een opvangtehuis voor ouderen te bouwen in hun achtertuin. Ongelofelijk hoe de Albanezen daar alles met de hand bouwen. Elke steen voor de fundering wordt met de hand gekapt. En het wordt nog recht ook! Daarbij bakken ze voor de allerarmsten 150 broden per dag in de winter, want de winter is in Albanie synoniem voor overleven. Hoewel deze familie niet echt een camping had - wat ik wel dacht - ben ik er toch ontzettend in de watten gelegd met veel en lekker eten en drinken.
Genoeg over Albanie, ik denk niet dat iemand het zich voor kan stellen. Je kunt de fotos zien, maar ik geloof niet dat die genoeg zeggen. Zie hun website www.doeietsgoeds.nl zou ik zeggen.
Daarna fietste ik nog 2 dagen door het arme bergachtige noorden van Albanie. Een stukje voor Kukes kwam ik 2 vakantiefietsers tegen. Met hen, Roger en Simon fietse ik 2 dagen mee naar Skopje. In Kukes wederom door tientallen mensen aangesproken waaronder ook een Amerikaan uit San Diego die voor een vrijwilligersorganisatie werkt die werk aanbiedt. Als steden als Kukes bijv. zeggen dat ze behoefte hebben aan Engelse leraren sturen zij een Amerikaan over die voor kost en inwoning les geeft. Net als het Nederlandse gezin dat al 4 jaar in Albanie woont heeft hij ons 3en ook veel verteld over het zware leven in Albanie.
Tussen Kukes en de grens met Kosovo werden we in elk gehucht bekogeld met stenen. De kinderen... vreselijk... Ook renden ze naar ons toe en probeerden bagage te stelen. Vreselijk.
Hoewel het maar een paar keer gebeurd was vond ik Albanie toch niet echt een fijn vakantieland. Er zijn ook geen toeristen, dat is niet voor niks. Het is wel een heel mooi land, zie de fotos. Status is voor mannen heel belangrijk. Ze kopen eerst een mercedes ookal hebben ze thuis nog niet eens stromend water, gas of licht. Raar he? Een keer zat ik op een bergpas wat te eten en te drinken toen zo/n mercedes stopte. Er stapte een grote man uit die zomaar mn fiets en bob om trapte. Heel lomp. En lachen, ik zag er de lol niet van in. Toen stapte hij weer in en reed verder met zn vrienden. Een stuk verder in de afdaling stond hij weer op de weg. Ik fietste eromheen. Met hun mooie mercedes kunnen ze maar stapvoets de weg afdalen omdat ie vol gaten en modder zit maar ik kon er met 30km/h overheen denderen. Daarna heb ik ze gelukkig niet meer gezien.

OK to the point dan. Nu ben ik in Skopje. Gisteren kwam ik hier aan. Ook hier weer veel mensen op straat, heel veel aanspraak en veel kutkinderen. Gisteren ben ik op straat weer beroofd door straatkinderen. 2 sprongen achter op mn bob, gelukkig bleef ie wonder boven wonder heel. Toen ik ze weg jaagden ging er 1 naar mn fiets en haalde mn fietscomputer weg. Roger en Simon stonden er maar een beetje bij en keken ernaar. Mn fietscomputer is me heel dierbaar, hij is niet zo duur maar geeft wel aan hoe ver ik heb gefietst (1200km), hoe laat t is en hoe hard ik ga. Ik kan m wel missen maar ik ga m wel missen. Maar de maat is wel zo`n beetje vol, het is hier wel heel mooi, het weer is goed nu, gisteren hebben we met zn 3en voor 5 euro pp heel goed gegeten (Roger en Simon, de andere fietsers) maar die kinderen... grrrr... ik heb geen zin meer om bekogeld te worden met stenen, bestolen te worden, uitgelachen te worden of voordurend kinderen weg te jagen die aan mn spullen zitten. Misschien heb ik gewoon veel pech gehad, misschien gaat t vanaf nu beter, ik hoop t. Nu ga ik in ieder geval door Macedonie fietsen (weer alleen, Simon en Roger gaan een andere kant op), daarna een stukje door Bulgarije en dan naar Griekenland. Als je vragen hebt over de foto`s, vraag gerust!
Zonnige groetjes uit Skopje,
Teun


ENGLISH
I dont know if there`s anyone interested but it`s been a hard time biking through Montenegro, Albania, Kosovo and Macedonia. Most of the time the weather was good this time, I met lots of very interesting people but I've also been robbed 2 times, kids have throwns stones at me, my bike has been hit and someone also attacked my bike (I think he was drunk) so the motivation to go on this way is a bit tempered. Nevertheless, I give it another shot, I`m full of energy to go to Greece by bike.
Now I`m in Skopje, the capital of Macedonia. It`s good to take a day off and walk around a bit here, alone. I also put lots of pictures attached to the previous message and to this one. Just ask if you have questions about them.